Positief

Zojuist heb ik gebeld met een tante. Ze is de tweelingzus van mijn moeder.

Gisteren waren mijn tante en haar man naar het verpleeghuis geweest waar mijn vader sinds 18 mei woont. Ze hadden afgesproken om mijn moeder te ontmoeten bij een heg die het terrein van het verpleeghuis afbakent.

Met zijn drieën stonden zij te wachten tot mijn vader naar buiten kwam. Ze hebben met zijn vieren bijna een uur gesproken. Wat mijn moeder gisteren vertelde werd zojuist bevestigd door mijn tante: mijn vader ziet er goed uit.

Vanmorgen waren mijn oom en tante bij mijn moeder. Om de trouwdag een beetje te vieren. Mijn moeder is opgewekt. Dat is fijn om te horen. Ik ben namelijk wel een beetje bang dat mijn moeder heel verdrietig is om het afscheid van mijn vader. Leuk vindt ze het niet maar ze beseft heel goed dat dit voor mijn vader en haarzelf de enige juiste oplossing is. Hoe spijtig ook dat zij hem nu niet kan bezoeken, niet kan knuffelen.

Het is pure pech dat de coronacrisis zoveel tegenslag met zich meebrengt. Alsof er een zwarte kat is gepaseerd die wél ongeluk brengt.

Ik heb vanmorgen geknuffeld met een zwarte kat. Of ik een pechdag heb gehad? Nou, we hadden een systeemstoring op het werk. Maar, dit was gisteren óók het geval. En toen had ik geknuffeld met een kat die een andere kleur heeft.

Bijgeloof is dus volstrekt zinloos! Katten zijn er niet om te vrezen maar om lief te hebben.

Zwarte

of een met een andere kleur.