Not my lucky day
Wat was het vandaag een zware dag. Ook op mijn werk. Dit kwam niet door het werk maar door een privé situatie. Mijn vader is vandaag in een verpleeghuis gaan wonen.
Hij heeft Alzheimer, en dat is zo ernstig dat hij niet langer bij mijn moeder kan blijven.
Ik vind het vreselijk voor hem én mijn moeder. Ook al weet ik dat het voor beiden het beste is. Ik ben dan ook erg verdrietig.
Of het van de ene op de andere dag is gegaan? Niet helemaal, veel scheelt het echter niet. Om precies te zijn 1 week.
Op maandag 11 mei besloot een hulpverlener dat mijn vader er zo slecht aan toe is dat een Wlz-indicatie gerechtvaardigd is, en dus informeerde zij per wanneer mijn vader zou kunnen verhuizen naar een verpleeghuis. "Vrijdag 15 of maandag 18 mei" zo luidde het antwoord van een verpleeghuis.
Dit werd later in de week aangepast naar vandaag, maandag 18 mei. Dus hebben we zaterdag 16 mei spullen verhuisd naar de kamer waar papa nu verblijft.
Na het verdriet om het bericht dat hij moet verhuizen was er dus zaterdag het verdriet dat we spullen hebben vervoerd en mijn moeder zijn kamer heeft ingericht. En vandaag was er dus het verdriet dat hij verhuisd is. Al kon ik daar niet bij zijn. Overigens niet vanwege mijn werk.
De Corona-maatregelen vormen nog een te grote beperking. Papa mag voorlopig geen bezoek hebben. Tenminste niet in het gebouw.
Donderdag gaan we naar hem toe. Ik heb hoop dat we samen met hem in de tuin mogen zitten, maar ik vrees dat hij in de tuin zit en wij buiten het hek moeten blijven. Op 1,5 meter afstand.
Spijtig, maar het is fijner dan zwaaien naar mijn papa die in zijn kamer staat. Achter het raam, op de eerste verdieping, terwijl wij beneden op straat staan.
Hoewel je weinig meer zegt praat ik nog graag met je papa. Ik zou je veel kunnen vertellen, maar het meeste dringt niet meer tot je door. Maar een ding wil ik je ieder bezoek zeggen, en ik hoop dat je dat nog lang zult begrijpen: "papa, ik hou van je!"
Hij heeft Alzheimer, en dat is zo ernstig dat hij niet langer bij mijn moeder kan blijven.
Ik vind het vreselijk voor hem én mijn moeder. Ook al weet ik dat het voor beiden het beste is. Ik ben dan ook erg verdrietig.
Of het van de ene op de andere dag is gegaan? Niet helemaal, veel scheelt het echter niet. Om precies te zijn 1 week.
Op maandag 11 mei besloot een hulpverlener dat mijn vader er zo slecht aan toe is dat een Wlz-indicatie gerechtvaardigd is, en dus informeerde zij per wanneer mijn vader zou kunnen verhuizen naar een verpleeghuis. "Vrijdag 15 of maandag 18 mei" zo luidde het antwoord van een verpleeghuis.
Dit werd later in de week aangepast naar vandaag, maandag 18 mei. Dus hebben we zaterdag 16 mei spullen verhuisd naar de kamer waar papa nu verblijft.
Na het verdriet om het bericht dat hij moet verhuizen was er dus zaterdag het verdriet dat we spullen hebben vervoerd en mijn moeder zijn kamer heeft ingericht. En vandaag was er dus het verdriet dat hij verhuisd is. Al kon ik daar niet bij zijn. Overigens niet vanwege mijn werk.
De Corona-maatregelen vormen nog een te grote beperking. Papa mag voorlopig geen bezoek hebben. Tenminste niet in het gebouw.
Donderdag gaan we naar hem toe. Ik heb hoop dat we samen met hem in de tuin mogen zitten, maar ik vrees dat hij in de tuin zit en wij buiten het hek moeten blijven. Op 1,5 meter afstand.
Spijtig, maar het is fijner dan zwaaien naar mijn papa die in zijn kamer staat. Achter het raam, op de eerste verdieping, terwijl wij beneden op straat staan.
Hoewel je weinig meer zegt praat ik nog graag met je papa. Ik zou je veel kunnen vertellen, maar het meeste dringt niet meer tot je door. Maar een ding wil ik je ieder bezoek zeggen, en ik hoop dat je dat nog lang zult begrijpen: "papa, ik hou van je!"
Reacties
Een reactie posten