Afscheid genomen, verhuizing nadert

Gisteren, zaterdag 16 mei, heb ik samen met mijn moeder en een oom (een zwager van mijn moeder), spullen naar de kamer van mijn vader gebracht.

Er hing nog geen naambord, de kamer was leeg. Op een ziekenhuisbed na. Het deed nog heel ongezellig aan.

Vandaag, zondag 17 mei, heb ik vele uren gejankt. Ik snap het niet en vind het zo oneerlijk. Dat is egoïstisch en onterecht, want het kan iedereen overkomen, maar ik weet niet hoe ik mijn verdriet anders moet omschrijven.

Morgenochtend, maandag 18 mei, betreedt mijn vader zijn nieuwe stek. Hopelijk voelt hij zich er thuis. Wij (mijn moeder, mijn zusje en ik) mogen hem voorlopig niet bezoeken.

Daarom heb ik vanmiddag een kaartje geschreven en op de post gedaan. Behalve verdriet voel ik ook angst. Zal papa mij nog herkennen als ik eenmaal op bezoek mag?

Ik heb een tweede kaartje klaar liggen om beschreven te worden. Die verstuur ik volgende week, zodat deze op 26 mei wordt bezorgd.