Leeg kantoor

Vandaag, na weken van afwezigheid, weer in het kantoor gewerkt. Ik was vanochtend de eerste medewerker die de zaal, op de verdieping waar mijn bureau staat, betrad. Niet zo bijzonder trouwens. Voor 08:00 zijn er normaal gesproken al weinig collega's, nu in de tijd van de crisis ontwaken velen niet voor 10:00 uur.

Sinds vorige week beperk ik het aantal uren dat ik werk tot 32. Contractueel hoef ik er ook niet meer te werken, maar dat deed ik wel. Tot het moment dat de pleuris ("verplicht" thuiswerken vanwege Covid19) uitbrak werkte ik zelfs 40 uur per week.

Ik had vandaag een gesprek met mijn chef (teamleider) over de invloed van de Corona-ophokplicht. De lock-down heeft mij gek én eenzaam gemaakt. Ik liep al weken tegen de muren, die steeds dichter op mij afkwamen, omhoog. En ik mis mijn vriendinnen heel erg. Het verlies is enorm zwaar.

Gelukkig is er veel begrip. Werken op kantoor is voor mij zowel fysiek als mentaal gezien beter. Contact met collega's, een bureau dat in hoogte verstelbaar is, een ergonomische muis.

In een chatgesprek nog met een collega gesproken over Covid19. Wij vrezen allebei dat de ramp nog lang gaat duren.

Hoe lang nog zonder contact met mijn vriendinnen? Wanneer kan ik weer vrijwilligerswerk doen?

Vanmiddag maar weer een moodboard gemaakt. De nadruk lag op wicca en andere rituelen op het gebied van meditatie en natuur "geneeskunde". In de twee versies daarvoor was bos het centrale thema.

Morgen nieuwe tijdschriften kopen. Eens zien wat ik daar mee kan. Ik bedenk niet van te voren wat ik wil maken. Ik blader wat en laat me zo inspireren.

Een van mijn vriendinnen reageerde vanmiddag heel dankbaar op een kaartje dat ik met Coroma-post had gestuurd.