Corona en cocooning

Sommige mensen, onder de autistische populatie komt dit vaker voor, blijven graag binnen. Ze zoeken een stille, weinig verlichtte ruimte. Ze liggen op bed of op een bank onder een deken. Cocooning noemt men dat.

Nu er vanwege het Corona-virus een lock down is zijn er mensen die braaf binnen blijven, mensen die de prikkels buiten vermijden, mensen die de regels negeren en mensen, zoals ikzelf, die tegen muren, die op hen afkomen, omhoog lopen.

Cocooning is niks voor mij. Op straat en in de supermarkt doe ik moeite om 1,5 meter afstand te bewaren. Maar ik heb, ter ontspanning op een werkdag, lichaamsbeweging in de buitenlucht nodig. 's Morgens én 's middags ga ik 2x een half uur wandelen. 's Avonds maak ik nog een wandeling van een uur.

Zo zet ik dagelijks minimaal 10.000 stappen. Hoewel, er zijn ook dagen dat ik dit doel niet haal. Soms is dat omdat ik gefietst heb. Maar, ik heb ook wel eens een "rustdag". Vandaag is zo'n dag, maar ik ga straks wel buiten spelen.

Hoe lang zijn we nog slachtoffer van de ophokplicht?

Wanneer hoeven wij buiten minder krampachtig te letten op social distancing? Mogen we weer vriendschappelijk samen een wandeling maken? Nu geldt de regel van 1,5 meter niet voor mensen die samen een huishouden vormen. Al betwijfel ik of al die mensen die in tweetallen gezellig samen op een bankje zitten of gaan picknicken wel allemaal paartjes zijn.

Ik vind het geweldig om lekker knus met een vriendin op de bank te zitten, en samen tv te kijken, maar ik geniet even zoveel van een wandeling. Of een bezoek aan een tuincentrum.

Het duurt te lang, ik flip al een tijdje. Ja, ik ben er van overtuigd dat het aantal verwarde personen door de Covid19-toestand extra stijgt.