Beschuit

Beschuit

Toen ik mijn artistieke therapie ontwikkelde zocht ik hefbomen om de creativiteit van iemand er in één keer uit te halen, ongeveer zoals jij een champagnefles ontkurkt.

Therapie, ik heb daar ervaring mee. Ik heb ervaren dat ik mijn afkeer van knutselen nog niet ben kwijtgeraakt. Een vos verliest wél zijn haren, maar niet zijn streken.

Ik vind het wél leuk om samen met mijn vriendin te knutselen. Wars van creativiteit ben ik niet. Maar mijn creativiteit uit zich in taal. Kromme zinsconstructies die slaan als een tang op een varken. Of zieke woordgrappen waar jouw maag net zo lang van omdraait tot jij moet kotsen.

Ik ben gestoord. Zij accepteert mij zoals ik ben, en alleen dát is al genoeg om haar lief te hebben. Wij hebben wél een relatie maar geen verkering. We toosten en proosten, huilen uit op elkaars schouders en troosten elkaar bij verdriet.

Zij is de vrouw van mijn dromen naast wie ik misschien nooit zal ontwaken in hetzelfde bed. Tóch eten wij wél samen een beschuitje.