Schrijven is een van de effectiefste therapieën die er bestaan

Wanneer wij onze zielenroerselen naar de oppervlakte halen, verduidelijken en ordenen wij niet alleen onze ideeën en emoties, maar reinigen wij het onderbewuste ook van ballast.

Uit 'Vind je ikigai'. Bladzijde 169.

Ik ben het met de introductie (vetgedrukt) helemaal eens. Mijn inspiratie is mijn vriendin, mijn muze zo je wilt. Veel verhalen gaan over wat ik voel voor haar. En dát ik iets voel vind ik sinds kort bijzonder.

Waarom? Omdat recent de diagnose ASS (Autisme Spectrum Stoornis) is gesteld. Daarbij volg ik sinds kort een schrijfcursus. Een van de huiswerkopdrachten (doorlopende opdracht) is het zintuiglijk beschrijven van momenten van verwondering.

De 1e week vond ik dat zó moeilijk dat ik tegen mijn vriendin zei "ik weet niet of het wel goed komt met deze cursus. Als dit niet zo is, dan is dat een enorme teleurstelling want ik wil zo graag dat ik hier slaag!" Jij vraagt je nu af wat haar reactie was? Ik citeer haar niet, wil slechts kwijt dat ze mij enorm geholpen heeft. En daarvoor ben ik haar ontzettend dankbaar.

Ik vind het nu nog steeds lastig om zintuiglijk te schrijven. Heb naar mijn idee nog steeds moeite om te voelen, en vooral om dat onder woorden te brengen. Behalve wanneer het gaat om mijn liefde voor haar. Mijn Supermeid!

Als ik schrijf gaan veel verhalen over ons. Fictief, dat wel. In die zin: de handelingen die ik beschrijf vinden niet daadwerkelijk plaats. Door die verlangens naar boven te laten komen en ze op te schrijven voel ik emoties. Dat ik er ontroerd van raak is voor mij juist heel fijn. Het maakt duidelijk dat ik wél gevoelens heb. Dat ik die kan verwoorden.

Tranen biggelen over mijn wangen. Drogen op en dan verschijnt er een lach op mijn gezicht. Ik mag mij gelukkig prijzen met mijn vriendin, een geweldig lieve meid waar ik lief én leed mee deel. Zij is er voor mij, en ik ben er voor haar.