Ik hou ervan als iets volgens plan verloopt ;)
Als jij een persoon bent dat tussen 1970 en 1980 is geboren dan ken jij ongetwijfeld de tv-serie 'the A-team'. Een van de personages (Hannibal) zei vaak "ik hou ervan als iets volgens plan verloopt".
Zelf ben ik niet zo'n planner. In mijn werk probeer ik nog wel eens om een plan te maken omdat ik de structuur vaak nodig heb om overzicht te hebben én te bewaren. (Dit komt waarschijnlijk door mijn vorm van ASS.) Het gebeurt mij (ook dat zou misschien kunnen komen door de ASS?) echter regelmatig dat ik het stappenplan niet volg (word afgeleid) en vervolgens verzand in de chaos.
Het beste plan is om geen plan te hebben.
Zo valt te lezen in een van de hoofdstukken van het boek 'Vind je ikigai'. Waarom de schrijvers dat vinden weet ik niet. Ik heb het hoofdstuk niet gelezen. De tekst trok mijn aandacht, en dus gebruik ik het als openingszin van dit verhaal dat dient als middel om doorschrijven en doelgericht schrijven te oefenen.
Als het gaat om doorschrijven is het zeker goed, want dan laat ik mijn creativiteit de vrije loop in plaats van te denken wat ik wil. Waar ik over wil schrijven, welke personages er in het verhaal voorkomen. De locatie van het verhaal?
Het 'met wie' is belangrijker dan het 'waar'.
Meestal schrijf ik over mezelf, en niet zelden betrek ik mijn vriendin hierbij. Dat vind ik logisch. Ook al doen wij sommige dingen waar ik over schrijf niet samen. Hiermee bedoel ik het volgende: wij doen vaak dingen samen maar een aantal verhalen die ik heb geschreven zijn fictief. Dan schrijf ik over een reis, om te zoeken naar geocaches, die nooit gemaakt is.
Of ik schrijf over plekken (Japan) waar wij nog nooit zijn geweest. Waar ikzelf niet eens ben geweest. Of het moet op doorreis zijn geweest, en dan is het iets wat ik mij niet meer kan herinneren.
Het gevoel van mij in mijn verhalen (zeker als dit betrekking heeft op mijn liefde voor mijn vriendin) is belangrijker dan de locatie waar het verhaal zich afspeelt óf de plek waar ik mij bevind als ik het verhaal schrijf.
Ik denk aan en verlang naar haar als zij thuis is, maar ook als wij duizenden kilometers bij elkaar vandaan zijn.
Of een plan goed is, hangt nogal eens af van details. Autisten staan er redelijk om bekend dat zij oog hebben voor details. Nou ... bij mij is dat lang niet altijd het geval!
Een van de kenmerken van mijn autisme is pre-occupatie. Ik ben bezeten van basketball, geocaching en Wie is de mol? (tv-serie, al heb ik het bordspel ook). Als ik kijk naar een aflevering van Wie is de mol? (ik kijk afleveringen regelmatig terug) dan vallen mij soms details op. De waarde die ik er aan toeken is niet altijd juist. Of ik ga verbanden leggen tussen beelden in de serie én vertalingen van Google translate. Als de mol dan zegt dat er hints zijn gevonden die geen hints zijn, en dan zo'n door mij gevonden hint opnoemt vind ik het tóch komisch dat ik zo vergezocht gedacht heb.
Tijdens basketballwedstrijden zie ik soms details die mij belemmeren om te genieten van het spel. Ik blijf hangen in de teleurstelling van een mislukte actie. Gelukkig wint mijn favoriete ploeg vaak, dit scheelt een hoop frustratie. Fijn is het natuurlijk ook als ik samen met mijn vriendin naar een wedstrijd ga. Oh, wat zou ik graag met haar naar wedstrijden in Italië (halve finale & finale) gaan!
Ja, het 'met wie' is belangrijker dan het 'waar'. Venetië lijkt mij echter wel een prachtige stad om samen naar toe te gaan.
Zelf ben ik niet zo'n planner. In mijn werk probeer ik nog wel eens om een plan te maken omdat ik de structuur vaak nodig heb om overzicht te hebben én te bewaren. (Dit komt waarschijnlijk door mijn vorm van ASS.) Het gebeurt mij (ook dat zou misschien kunnen komen door de ASS?) echter regelmatig dat ik het stappenplan niet volg (word afgeleid) en vervolgens verzand in de chaos.
Het beste plan is om geen plan te hebben.
Zo valt te lezen in een van de hoofdstukken van het boek 'Vind je ikigai'. Waarom de schrijvers dat vinden weet ik niet. Ik heb het hoofdstuk niet gelezen. De tekst trok mijn aandacht, en dus gebruik ik het als openingszin van dit verhaal dat dient als middel om doorschrijven en doelgericht schrijven te oefenen.
Als het gaat om doorschrijven is het zeker goed, want dan laat ik mijn creativiteit de vrije loop in plaats van te denken wat ik wil. Waar ik over wil schrijven, welke personages er in het verhaal voorkomen. De locatie van het verhaal?
Het 'met wie' is belangrijker dan het 'waar'.
Meestal schrijf ik over mezelf, en niet zelden betrek ik mijn vriendin hierbij. Dat vind ik logisch. Ook al doen wij sommige dingen waar ik over schrijf niet samen. Hiermee bedoel ik het volgende: wij doen vaak dingen samen maar een aantal verhalen die ik heb geschreven zijn fictief. Dan schrijf ik over een reis, om te zoeken naar geocaches, die nooit gemaakt is.
Of ik schrijf over plekken (Japan) waar wij nog nooit zijn geweest. Waar ikzelf niet eens ben geweest. Of het moet op doorreis zijn geweest, en dan is het iets wat ik mij niet meer kan herinneren.
Het gevoel van mij in mijn verhalen (zeker als dit betrekking heeft op mijn liefde voor mijn vriendin) is belangrijker dan de locatie waar het verhaal zich afspeelt óf de plek waar ik mij bevind als ik het verhaal schrijf.
Ik denk aan en verlang naar haar als zij thuis is, maar ook als wij duizenden kilometers bij elkaar vandaan zijn.
Een van de kenmerken van mijn autisme is pre-occupatie. Ik ben bezeten van basketball, geocaching en Wie is de mol? (tv-serie, al heb ik het bordspel ook). Als ik kijk naar een aflevering van Wie is de mol? (ik kijk afleveringen regelmatig terug) dan vallen mij soms details op. De waarde die ik er aan toeken is niet altijd juist. Of ik ga verbanden leggen tussen beelden in de serie én vertalingen van Google translate. Als de mol dan zegt dat er hints zijn gevonden die geen hints zijn, en dan zo'n door mij gevonden hint opnoemt vind ik het tóch komisch dat ik zo vergezocht gedacht heb.
Ja, het 'met wie' is belangrijker dan het 'waar'. Venetië lijkt mij echter wel een prachtige stad om samen naar toe te gaan.
Reacties
Een reactie posten