Het einde is het begin

Bega echter niet de fout jouw doelen al te serieus te nemen. Ga met een glimlach op zoek, geef vergissingen de ruimte en leer gaandeweg, samen met anderen en met jezelf.

Wat leuk! Toeval bestaat niet. Een vriendin zei gisteren nog tegen mij "Ik zou proberen niet zo gefocust bezig te zijn met je autisme stempel."

Hoe treffend. Ik ben het helemaal met haar eens. Nu ik weet dat ik A.S.S. heb, houdt het mij flink bezig. Van de angst val ik in een dal, van een twijfel vlieg ik naar een spanningspiek. Relaxen kost veel moeite, ik worstel met mijn gevoelens. Wat positief is, want het betekent dat ik mij bewust ben dát ik iets voel.

Dat ik mijn gevoelens alleen durf te bespreken met mijn vriendinnen is misschien niet zo goed? Ach, waarom zou ik veel meer mensen in vertrouwen nemen? Of deze terughoudendheid nou duidt op autisme, weet ik zo net nog niet. Er zijn toch genoeg mensen die geen autisme hebben, die ook gesloten zijn over bepaalde gedachten en/of gevoelens?

Ik ben dol op katten. Misschien is het goed om mezelf vaker als een kat te gedragen: eigenwijs zijn en lekker luieren.

Nou is het denk ik niet normaal om te pas en te onpas te gaan spinnen (knorren). Spinning (fietsen) is wél goed! Dat zou ik eigenlijk weer moeten gaan doen, maar ja ... Ik ga dan toch maar joggen.

Joggen, dan kan ik mijn hoofd "leeg lopen". Prikkels verwerken en mijn gedachten verzetten. Ik moet het gedurende mijn werkdagen ook meer doen: bewegen. Wandelen in plaats van achter mijn computer blijven zitten. Afstand nemen van mijn werk zodat ik, genietend van frisse buitenlucht, inspiratie kan opdoen. De innerlijke criticus kan laten waaien. Met een glimlach op mijn gezicht, terwijl de zon hier op schijnt.

Ik pak een kop thee. Helaas zonder kat - infuser!

Hopelijk heb jij dit verhaal met veel plezier gelezen. Enneh ... vergeet niet te lachen!