Dader paar jaar op vakantie, nabestaanden levenslang

In de Tweede Kamer een debat over een woonverbod: daders van misdaden (moord en verkrachting) mogen na hun vakantie niet terugkeren in hun woning, in hun woonplaats, als het slachtoffer of de nabestaanden hier ook woont/wonen.

Het is te zot voor woorden dat hier überhaupt over gesproken moet worden. Dat men het hier niet over eens is, en dat dit niet al lang een bestaande regel is die wordt afgedwongen.

Dat een journaliste nota bene het lef heeft om aan een politica te vragen of zij ze wel alle 7 op een rijtje heeft (want dát wordt gesuggereerd met de opmerking "de dader heeft de straf toch uitgezeten?" en "de dader verdient toch een tweede kans?") is te gek voor woorden.

Wat een pijnlijk gebrek aan empathisch vermogen. Die journaliste is al net zo contactgestoord als al die gekken die zich schuldig maken aan moord en verkrachting.

Ondertussen heeft de maatschappij moeite met mensen met autisme. En is er geen sprake van samenleving maar van wij vs zij - leving. Mensen met een stoornis worden beschouwd als arbeidsgehandicapten, en die hoeven geen minimumloon te krijgen. Die gaan maar lekker hun handjes ophouden bij de sociale dienst, met alle gevolgen van dien (geen pensioen). Áls de aanvulling al mogelijk wordt gemaakt. Op dit moment is dat wettelijk gezien namelijk nog niet het geval.

Ik (iemand met Autisme Spectrum Stoornis) voel echter wél waarom een slachtoffer of nabestaande boos of verdrietig kan zijn als de dader bij hem of haar in de buurt woont.