Café

Naar een café ga je voor ontspanning. En, gewoonlijk ga ik ontspannen naar een café.

Vanavond ging ik voor het eerst naar een auticafé. Nu ik weer thuis ben merk ik dat ik van te voren (de hele dag) gespannen/nerveus was. "Oh, ik ga vreemde mensen ontmoeten die van mij weten dat ik autisme heb", "mensen gaan mij bevragen over autisme" enz.

Gelukkig was het gezellig. Heel druk (aantal mensen) was het er niet. Ik ontmoette daar een 'oude' bekende. Dat hielp denk ik wel bij het leggen van contact met de andere autisten én de medewerksters die deze activiteit coördineren.

Wat ook fijn was, voor mijn gevoel (yeah ... ik VOEL!), was dat er een vrouw was die 2 weken geleden te horen had gekregen dat zij ASS heeft. Nóg recenter dus dan mijn bericht (zo'n weken terug). En ... dat de andere autisten op een ander (zwaarder?) niveau zitten voelt, met alle respect, ook niet verkeerd.

Mezelf kennende zou ik denk ik best wanhopig zijn geworden als ik het idee/gevoel zou krijgen dat ik meer 'last heb' van deze stoornis dan veel anderen.

Zojuist heb ik er (zij het in een chatgesprek) goed over kunnen praten met mijn vriendin. Haar steun en begrip voelt zó goed! Ik weet dat ik met haar over deze dingen kan praten. Zij gaf mij een compliment dat ik, ondanks de spanning, ben gegaan. Daarom hou ik zo van haar! Niet om complimenten te krijgen, maar om het medeleven en de support.